De Harry

Sint Anthonis

Voor deze rasechte Noord-Hollander was Sint Anthonis ver van huis. Voor mijn 18e verjaardag reed mijn moeder me als kado (toen nog cadeau) met een paar vrinden naar de Internationale cross te Bergharen (zie foto, wie?), een hele reis. Dat was in 1965 en zag Zweden, Engelsen, de Nederlandse top, Belgen etc, de sterren van die tijd.

Zware baan en zware machines, dat waren pas kerels, zo hard door het zware zand.

Paar jaar later naar Sint Anthonis, dat was nog verder van huis. Via Utrecht, Den Bosch dan langs de Zuid Willems vaart naar Beek en Donk, dan dwars over via Gemert en Elsendorp naar de grote openingscross van het voorjaar. Daar keek je maanden lang naar uit.

Sint Tunnis ... tsja dat was voor deze Noordhollander het mekka in de 60's en 70's. Carlqvist in tranen op het podium in 83, 4 jaar eerder liet Swa de monteur van Noyce me binnen in de tent en liet me de foto's maken van de fabrieks Honda, ontmoette Gerrit daar in 1968 en die band bestaat nog steeds. Magisch Sint Tunnis!

Vond nog een oude Sint Tunnis foto. We hadden in ons dorp een techniekclub en uit naam daarvan vroeg ik een perskaart aan en kreeg die elk jaar ook van Koos. Alleen al de rit naar Brabant was een opwindend feest, alle grote coureurs en de nieuwste fabrieksmachines

In mijn jeugd zag je bij ons zelden een auto met crossmotor op de aanhanger, dat was een bezienswaardigheid mensen.

Heel af en toe kocht in MOTOR als er een crosser op de voorplaat stond, herinner me Boompie op zijn Cotton met open uitlaatje.

Boompie op Cotton, man van veel woorden (altijd lachen) en op nog ongelooflijk veel meer motormerken, zie hier op Motocross Advies de Rudi Boom foto's

Hiernaast de foto is van Sint Anthonis waar Ake Jonsson zijn titel verspeelde.

Jeugdherinneringen, Ettelbruck Luxemburg, beslissend voor diverse wereldtitels. Sorry hoor maar dit zie ik liever dan de GP's van vandaag ... behalve het stof uiteraard.

Nu kijk ik af en toe naar Motors TV en de MXGP, hou het geen 10 minuten vol al was de GP in Leon afgelopen zondag bere-spannend in de MX2 ... moedig van JH en sterke 2e manche van de nieuwe kampioen

Gaillefontaine

Brutaal zo veel volk, brutaal ook wat een circuit.

Motul spandoeken, een Frans olie merk en tienduizenden toeschouwers. Ik heb veel Franse circuits gezien en moet me al heel erg vergissen als dit niet Gaillefontaine is op de krijtrots ter plekke. Eind 70-er jaren zagen we daar prachtige 500 GP duels met een handvol Russen erbij en tot begin 80’s werd daar geknokt om WK punten.

Op de foto meen ik een van de rijders aan zijn stijl te herkennen, Brad Lackey op Kawa nr 14, ik neem aan dat dit de 1980 GP van Gaillefontaine is. Dit kleine plaatsje ligt globaal tussen de Belgische grens en Parijs.

Ik heb ff gespit op internet en vond een foto van nr 14 Brad Lackey en inderdaad op Gaillefontaine. En ik vond een foto van het programmaboekje met voorop een foto van een de 1979 GP op deze zware spectaculaire met Lackey 12, teamgenoot Noyce 25 en Mikkola 15.

En wat iedereen al zei, wat een volk !!

Belachelijk en teleurstellend dat dergelijke moeilijke circuits niet meer opgenomen zijn in het huidige WK. Het zal wel weer om geld draaien, een organisator moet Youthstream een bedrag overmaken tussen de 200 en 350 duizend euro plus een deel van de reklame. Niet gek dat een aantal van de klassieke GP circuits die kans en de risico’s aan zich voorbij laten gaan.

Mooi deelnemersveld - logisch dat daar 40.000 mensen op af kwamen. En inderdaad tegen een redelijke prijs. Vroeger was alles beter ... het is niet waar. Maar in dit geval wel

  Ik doe een gok, de andere rijder in gevecht met Brad is Hakan Carlqvist ! Ik kom hier snel op terug, ff spitten in mijn schoenendoos, Eureka (denk ik) … ik wist dat ik deze foto ergens in de oude doos had gezien en volgens mij is dat inderdaad Carlqvist tegen Lackey op de foto.
 

Waar zouden we zijn zonder internet … en onze herinneringen uiteraard.

Eureka (denk ik) … ik wist dat ik deze foto ergens in de oude doos had en volgens mij is dat inderdaad Carlqvist tegen Lackey op de foto van Vic.

Op mijn foto hieronder zie je Carla in actie in 1980 op Gaillefontaine, kijk goed en je ziet de gezichtsuitdrukking, in elk geval een open mond die lijkt uit te schreeuwen 'hey maak geen fouten', we weten hoe hard Håkan was voor zichzelf.

Kan me nog bleke gezichten bij de Japanners van Yamaha herinneren als de stoere Zweed met problemen of erger had af ter rekenen. Op die momenten was louter zijn monteur Tommy Jansson de enige die in de buurt mocht komen en Carla’s vriendin Anneli hield wijs enige afstand … net als wij journalisten overigens.

Hakan’s Yamaha was een beest van een machine, the motor of death. In VisorDown vond ik de Top 10 Hardest Rides Of All Time. Op nummer 9 Håkan Carlqvist met deze tekst:

Fitted with an air-cooled engine nicknamed ‘The Motor of Death’ in the US, the works Yamaha 500cc crosser was not the most sophisticated or smooth unit in the days of big MX two-stroke engines.

Håkan Carlqvist was the only man who could win on them, even though he had to put tape all over his battle-scarred hands to stop them blistering.

Drie jaar later werd Carla wereldkampioen in Sint Anthonis. In de Franse GP te Iffendic (entree 70 franc) dat jaar had hij tot het einde geknokt tegen van Velthoven en Thorpe in de tweede mache die hij als tweede achter Malherbe beeindigde ondanks diverse blessures als twee gekwetste ribben en een beknelde zenuw in de rug.

“Ik was maar 80% fit en verloor 15 punten in de eerste manche door een lekke band. In de tweede manche kon ik het nauwelijks volhouden. Tot Tommy me aangaf nog maar een paar ronden dus ik zette door.”

Uitgewoond kwam de stoere Zweed over de finish en moest van zijn motor getild worden. Maar door deze inzet en de 12 punten won hij dat jaar de titel tegen de fraaie en veel makkelijker te rijden fabrieks Honda’s! Malherbe werd tweede op 7 punten achterstand dus die inzet in Iffendic was cruciaal geweest

Het oude circuit van Mongay

Een jaar of wat geleden op de zaterdagse kwalificatie voor de MX1 GP op Bellpuig in Spanje was het weer bar en boos en de trainingen werden gestopt. Dat gaf me tijd om niet heel ver van Bellpuig op zoek te gaan naar het oude circuit van Mongay. Bij dat dorpje vond ik nog delen van hun circuit waar vele GP’s in de 70’s en 80’s plaatsvonden tot het eind 80’s definitief sloot. En ik vond nog oude restanten als de Caixa brug in een verlaten landschap waar boeren het roer hadden over genomen.

Hier een startfoto van mogelijk de laatste 125 GP op Mongay. Het jaar ..?

Er gaat zichtbaar iets fout en onderop de toekomstige kampioen dat jaar. Sommige coureurs maakten dikwijls de fout door te denken dat de fotograaf dan meteen toesnelde om hem te helpen als hij in het zand beet. De amateur ‘klikker’ zou dat doen en daarmee zie je meteen het verschil wie staat hier zijn werk te doen en klikt gewoon door. Eerst de foto en dan pas helpen indien nodig was ons devies. Niemand hoeft zich te blesseren
of erger maar het zit in de mens heh dat velen een klapper wel kunnen waarderen of er zelfs op rekenen.

Elke maand ‘Crash and Burn’ in MXAction, jarenlang al een fenomeen.

Hoe maak je de beste crashfoto? Met een flinke dosis geluk mensen, soms voel je het aankomen. Ik stond bij het maken van deze foto op Mongay in de tweede bocht na de start en verder was er alleen nog de Japanse collega Shigeo Kibiki.

KlikKlikKlikKlik hoor ik naast mij de camera motordrive en beiden weten

we ‘die staat erop’.

Ik draai me om en lach naar de gewaarde collega:

 “zo ik heb de beste foto voor bij mijn wedstrijdverslag.”

Kibiki lacht terug zoals alle Japanners dat doen.

 “Ja ik heb de serie ook maar nee wij publiceren geen crashfoto’s.”

... Huuuuhhhhh ??

Norg

Norg uniek starveld ja, lekker lang circuit, dat is makkelijk werken voor de fotograaf haha. De toeschouwer krijgt weinig ronden te zien voor zijn geld dat wel natuurlijk. Een klassieke wedstrijd, jammer jammer .. ja is GW

Motorcross te Nieuwe Niedorp

Nog een foto van de motocross op de Langereis te Nieuwe Niedorp, sfeerplaatje. Het was op het land van boer Liefhebber - kijk dat is een passende naam ! Dit was destijds de enige cross met rijders uit het hele land aan de start, smullen dus voor ons broekies.

LEUKE REACTIE GEVONDEN MENSEN:

Als reactie op Uw oproep om meer gegevens betreffende de geplaatste foto van de motorcross wedstrijd ( tussen de strobalen ) in het Schager Weekblad van 2 april kan ik U wat gegevens verstrekken. Het betreft de jaarlijkse motorcross van de Niedorper Motor Club gehouden op 13 augustus 1967.

Het motorcross gebeuren was in die jaren bij de Fam. Freek Liefhebber aan de Langereis in Nieuwe Niedorp. Ik weet nog de namen van verschillende crossers Nr. 54 is Henk Lanting uit Assen en
Nr. 98 is Jan Schenk uit Westzaan.

En wat ik natuurlijk heel erg leuk vind is dat de kopman op de foto ik zelf ben (Ard Smit) Nr. 225 was in dat jaar mijn nummer.

Ard Smit (16-05-1946) - Nieuwe Niedorp - 8 april 2009

#

Afzien in de Niedorper Prutrit, fameus onder de enduro rijders. Mannen sleurend aan hun machine, op de knieen in de prut, tot aan de tank onder water. Ik kan de foto's niet meer vinden als bewijs. Ik racete de mannen achterna voor foto's op verschillende mooie locaties. Deed dat zo gehaast toen ik leuks zag, de auto uitsprong en klik ... draai me om en zie mijn Opel Ascona onderaan de dijk met de neus in een sloot. Voor een geeltje (voor de jonkies 25 gulden) trok een boer hem eruit. Geen schade maar wel 10 cm water binnen. Tsja ik had hem net een paar weken ingeruild en wachtte op mijn nieuwe dus oude kranten een week lang erin ... en inleveren zonder iets te zeggen

Kerstcross

Uiteraard was ik erbij ... feestdagen: niks voor mij dus lekker buiten spelen. Was dit het jaar dat Schmitz won ..?.. ik herinner me de keer dat Fransje S won ... maar spikes had gemonteerd.

Jammer van Valkenswaard vond ik wel de kermis ...snap het wel, als dat meer geld in het laatje brengt is dat fijn maar jammer als de cross op zichzelf niet genoeg pecunia oplevert.

Over het laatje gesproken ... was het niet ooit zo dat het laatje weg was ... stond dat niet in de krant - of zo ??

Ruskeasanta Circuit

Het fameuze Ruskeasanta (letterlijk: rood zand – de naam van het gehucht in de buurt) circuit werd dik 20 jaar geleden gesloten voor de jaarlijkse GP’s. Dit crosscircuit lag naast de landingsbaan van Helsinki airport en Kurt Nicoll won in 1992 de laatste 500 GP met een 1e en 2e plaats.

Ik heb er Mikkola na felle strijd zien winnen, DeCoster er zien crashen in de start na een tikkie door Louis Ristori. Jacky Vimond ging ook in de start onderuit en hield zich stil zodat de race werd stopgezet.

Malherbe sleepte ondanks een lekke achterband een geweldige uitslag uit de strijd. Gerard Rond werd na de tweede manche gecontroleerd en men vond een paar kettingen in de filterkast. De Amerikanen imponeerden op Ruskeasanta in 1984 in de MX des Nations maar België won, enz, enz.

De laatste GP die ik me herinner op Ruskeasanta was in 1993 en Greg Albertijn werd op daar 250 cc wereldkampioen met de GP van Japan nog te gaan. Dat was een mooie dag voor de Finse Sinisalo mensen die Albee toen kleedden. Voor mij persoonlijk was dat een emotioneel moment na twee prachtige en succesvolle jaren samenwerking voor het Finse crossmerk met Greg. Vol zelfvertrouwen streek hij daar zijn tweede wereldtitel op en voor de mensen van de fabriek was dat onvergetelijk.

Ik weet nog goed dat ik meen Veronica met een paar dagen vertraging die GP’s toen uitzond (Bob de Jong ..?) en onder die 250cc Ruskeasanta race plaatste men een liedje dat me bij de keel greep. Meteen liep ik naar de platenwinkel en vond uit welk nummer het was: “I believe” van Joe Satriani. Toepasselijker kon niet!

Greg Albertijn is namelijk Born Again Christian en ik heb hier al eens uitgelegd dat Greg een gelovig mens is. Diverse keren zat ik voor de start van een GP bij hem en zag hoe zich voor een race voorbereidde. Hij las dan wat teksten uit zijn kleine bijbel en kleedde zich aan. “Hoe lang nog,” vroeg hij dan en als het moment daar was stapte hij vol vertrouwen als mentale winnaar uit zijn caravan en liep lachend langs zijn concurrenten naar de start … en won meestal ook.

De Vantaa Motor Club kreeg niet lang daarna een nieuw circuit aan de andere kant van het vliegveld van Helsinki. Een baan die niet in de schaduw kan staan van het klassieke Ruskeasanta circuit. Dat was namelijk een mix van echt zand met harde stukken en grote sprongen. Daar reden de Hollanders en Belgen graag, mijn eerste bezoek aan Ruskeasanta was in 1976 (met Bob ’Twin Air’ Tuin) en Finland was toen nog een andere wereld.

Toen we een kleine maand terug voor een rondreis in Finland waren en op vrijdag terug vlogen vanaf Helsinki reden we nog even naar Ruskeasanta.

Er is niets wat nog aan de oude baan herinnert (zie foto), er is veel industrie bijgekomen in de omgeving en er ligt nog een zandvlakte.

Toen wij er rondneusden kwam er een Finse jongen op een trialmotor voorbij pruttelen. Oh ja, het kerkhof op 200 m afstand lag er nog net zo bij als in al die GP jaren.

“Als het mis gaat kunnen ze je hier meteen begraven”, was toen een sick joke.

VAN WEDSTRIJDEN DIE NIMMER TERUGKEREN

Ach Namen ja, ik dacht er aan na een foto die Kees Roelands vanmorgen plaatste van mijn eerste voorplaat op MOTOR.

Die Grand Prix de Namur was een feest en nachtmerrie tegelijk. Op zaterdag probeerden we het eerste deel van het circuit te lopen vanaf de Esplanade onder het bruggetje door en dan verderop rechtsaf, schuine kanten en klimpartijen. Met nat weer helemaal een ramp met een paar kilo camera’s om je nek en maar foto’s schieten om die eventueel later te gebruiken want tijdens de wedstrijden kon je daar nauwelijks nog komen.

Tot slot van de zaterdag bijpraten met de rijders en aanhang, vissen naar het laatste nieuws, de geruchten wie gaat waar en zo meer want het seizoen naderde zijn einde.

Op zondag vroeger dan gewoonlijk uit bed en naar het circuit anders kwam je zeker niet meer boven met de auto. Er was naast die befaamde tribunes bovenop de Esplanade een kleine parkeerplaats voor de pers dus snel je plekje zoeken. Het hielp wel als je wat mensen kende van de organisatie en Belgische collega’s waren altijd heel behulpzaam. Daarna je aanmelden in de bus voor de uitslagen aan het einde van de dag.

Vervolgens begonnen de laatste trainingen en dan liep ik in rechte lijn naar beneden naar het café waar o.a. Carla geschiedenis schreef. Voor je dat herkenbare punt had bereikt zaten nog wat lastige afdalingen en bochten. In één ervan daar schoot Heikki onder de afrastering door in 1979, het einde van zijn carrière.

Het begon dan al aardig vol te lopen, Belgen en Fransen zaten aan het stokbrood en moedigden hun rijders aan. Veel mensen met het programmablad in de hand want vaste nummers hadden de rijders toen nog niet. Maar uiteraard herkenden ze hun helden van een afstand. Met twee gebalde vuisten hing men ver over het touwtje van de afzetting, het spel kon beginnen.

Na het café begon de klim naar de top zoals Kees dat schetst. Eerst nog wat foto´s maken, om te beginnen bij dat opstapje na het café waar de mannen overheen vlogen en op de foto had je dan het herkenbare café. Dan verder tussen de aangroeiende menigte naar de rechter bocht met muur vanwaar de lange klim in stappen naar de Esplanade begon. Er ontstond al een gezonde spanning onder het vroege publiek.

Aan de linker kant van die klim had je een afgrond waar je zeker niet in wilde belanden. De brutaalste rijders vlogen hier met de koppen door het gebladerte. Vlak voor de top lag een klein bultje en Mikkola legde ooit uit hoe hij dat als opstapje gebruikte om in één ruk naar de laatste hindernis te vliegen. Dan de landing op het beton van de vlakke Esplanade.

Op de racedag naderde de eerste GP start rond 14.00 en je voelde een enorme energie loskomen van de tienduizenden toeschouwers uit alle landen die al opgewarmd waren door de hete zon, bier en “wie gaat er winnen”. Ik heb wel eens mijn eigen hartslag opgenomen vlak voor een GP start, die kwam boven de 150 uit, een stuk betrokkenheid neem ik aan speelde mee.

Als journalist/fotograaf kon je tijdens de wedstrijden nauwelijks nog beginnen om meer dan de Esplanade af te sjouwen. OK een startfoto aan het hek, in de eerste bocht. Of ik vond in de tweede bocht naast het torentje een plekje (zie bekende foto, Mikkola houdt de Yamaha goed vast) als je in je beste Frans om ruimte vroeg aan het publiek.

Op tijd wegduiken voor rondvliegende stenen of kluiten. Sommige collega’s maakten van de tribunes een prachtige startplaat met een totaaloverzicht. Maar dan was je die eerste momenten van de races niet in staat snel naar een andere plek te rennen waar iets gebeurde. En meteen onthouden of opschrijven wie er meteen vooraan aanlagen, wie de start had gemist.

De spanning: wie kwam er als eerste weer de Esplanade op springen. Speaker Jos van Luydt schreeuwde de boel bij elkaar afgewisseld met die Franstalige collega, hoe heet hij ook weer? Ach ja vele jaren later probeerde men de Esplanade om te bouwen naar een op een stadioncross lijkend deel met veel en hoge sprongen maar niks haalde het bij het origineel.

Omdat wij ook het verhaal schreven probeerde je zo goed en zo kwaad elke ronde de stand bij te houden in een klein notitieblokje, tegelijk beetje goochelend met je camera. Daarom moest je als verslaggever ook wel boven blijven en veel van wat zich in het bos afspeelde missen en later navragen bij de rijders. Voor een deel zal mijn herinnering aan Namen en vele andere GP´s overeenkomen met die van anderen die als publiek en fan die races meemaakten.

Na afloop de rijders en anderen af gaan voor wat uitspraken, de uitslagen oppikken en met naaste collega´s de stand der dingen doornemen. Namen was speciaal, heet vaak en druk, loeidruk. Eigenlijk een onmogelijke plek voor een motor terreinwedstrijd maar toch een klassieker met onvergetelijke gevechten en volop drama. Tijden die nimmer terug keren en wij kunnen zeggen: we waren er bij!

Dan begon het lange wachten voor je auto weer vrij van andere stond en het afdalen kon beginnen zonder in een lange file te geraken. Dus eerst wat eten bij een van de cafeetjes aan de Esplanade. Vlaamse frieten die toen vast niet zo heetten, Steak hachee, Crêpes Suzette en een wafel of ijsje toe. Als je wilde kon je met het kabelbaantje een ritje maken maar ik was daar geen held in.

 Pas uren na de finish begon de reis naar huis of de redactie. Soms was de wereldtitel tijdens die dag van de GP op de Citadel van Namen beslist zoals de dag van de glorie van Mikkola, Noyce, Geboers en Everts. Ik zal vast niet de enige zijn met zulke geweldige herinneringen aan Namen. Ach ja ze liepen zo maar uit de pen ...

SITTENDORF - JARENLANG DE WK OPENINGSRONDE

Sittendorf was jarenlang rond begin april de opening van het 500cc WK motocross maar dat eindigde in 1998 en sindsdien zijn er nog wel nationale wedstrijden op dit roemruchte Oostenrijkse circuit. Mikkola en DeCoster maar ook Thorpe en Malherbe vochten er geweldige duels uit lang nadat drie Zweden het spektakel vele opeenvolgende jaren dicteerden.

Het begon al jaren eerder in 1957 op de steile heuvels bij Mödling waar het gehucht Sittendorf ligt. Met rollende stenen was het in die beginjaren best lastig om goed rond te komen, tel daarbij diverse afhangende off-camber bochten.

Voeg er aan toe dat er nauwelijks tot geen (borst) beschermers waren dus met een beetje pech werd je beschoten door rondvliegende stenen.

Sommige rijders werden op de knieëen gedwongen door de moeilijkheid van het circuit of bij het ontwijken van een gevallen rijder zoals een foto toont met nr. 66 Alfred Taudtmann..

Anderen vochten zich omhoog door het stof, dat hoorde er allemaal bij. Er waren minder gelukkigen die hun machine achterover trokken bij het beklimmen van de berghellingen.

Let op de vele toeschouwers en ook de kleding van die tijd zoals mannen met hoeden en vrouwen met hoofddoekjes dat toen heel gewoon was ... Iedereen er met zijn neus bovenop, achter een dun touwtje. Een simpele aanwijzing van een agent of commissaris werd meteen opgevolgd, zo ging dat toen (nog).

En voor close racing had je geen topnamen nodig, dat toonden de locale matadoren nrs. 63 en 64 Hans Grundacker en Herbert Huber. Ik noem een paar onbekende namen uit respect voor alle mannen die de strijd met het Sittendorf circuit aandurfden.

Geniet van deze oude foto's - er zijn vast insiders die alle namen erbij kunnen noemen, ik zeg alleen dat Zweden en Engelsen en ook Hollanders deelnamen maar ook Russen en Belgen en notabene 2 Australiërs (met Kangaroo op hun helm) en zelfs een Amerikaan (met Amerikaanse vlag op de borst).

Waar kwamen die overzeese gasten vandaan vraag je je af. Uiteraard stonden er op de startlijst ook handenvol locale rijders. Ja ik zie ook Nilsson, Lundin, Tibblin (de kampioenen van toen), Broer en Jan Dirkx, Smith ... en noem ze maar op.